ความหมายของคำสุภาพ
คำสุภาพเป็นส่วนหนึ่งของคำราชาศัพท์ คือถ้อยคำสามัญที่เปลี่ยนแปลงให้สุภาพขึ้นอีก (บรรจบ พันธุเมธา. ๒๕๒๑ : ๑๓๗)
ไพโรจน์ อยู่มณเฑียร (๒๕๕๐ : ๘๙) ได้ให้ความหมายของคำสุภาพไว้ว่า คำสุภาพ หมายถึงถ้อยคำอันเหมาะสม ได้ยินแล้วชวนฟังซึ่งสุภาพชนทั่วไปนิยมใช้พูดกัน ถือเป็นส่วนหนึ่งของคำราชาศัพท์แต่ไม่มีการกำหนดใช้มากมายหลายชนิดอย่างราชาศัพท์ที่ใช้แก่เจ้านาย วิธีการใช้ไม่ค่อยแปลกไปกว่าคำสามัญเท่าใดนัก
ลัลลนา ศิริเจริญ และสุมาลี นิมานุภาพ (๒๕๒๖ : ๕๙) กล่าวว่า ภาษาสุภาพ หมายถึง ถ้อยคำที่มีน้ำเสียงไม่กระด้างมีความหมายตรงไปตรงมาไม่กำกวมชวนให้เข้าใจไขว้เขว เป็นภาษาที่ใช้ในสุภาพชนทั่วไปที่อยู่ในระดับเดียวกัน ระดับต่ำกว่า (เช่นผู้ใหญ่พูดกับเด็ก) และผู้ที่มีอาวุโสมากกว่าด้วยวัยวุฒิ ชาติวุฒิ และคุณวุฒิ ตลอดขึ้นจนไปถึงพระภิกษุสงฆ์ ภาษาสุภาพนอกจากจะแสดงความสุภาพแล้ว บางคำใช้แสดงการคารวะ และบางคำก็ใช้แสดงความสุภาพและการแสดงการคารวะควบคู่กันไป ภาษาเขียนที่ดีจะใช้ภาษาสุภาพทั้งหมด เพราะปรากฏเป็นลายลักษณ์อักษรและเป็นสื่อความเข้าใจกับผู้อ่านโดยทั่วไปไม่จำกัดในหมู่ผู้ฟังเช่นภาษาพูดเท่านั้น
อาจสรุปความหมายของคำสุภาพได้ว่า คำสุภาพ คือถ้อยคำที่มีความนุ่มนวล ไม่หยาบคาย และอ่อนโยน มีความหมายตรงไปตรงมา ใช้พูดกันโดยทั่วไป ภาษาสุภาพนั้นใช้แสดงถึงความสุภาพและบางคำใช้แสดงการคารวะ ในภาษาเขียนที่ดีจะใช้คำสุภาพทั้งหมด คำสุภาพถือเป็นส่วนหนึ่งของคำราชาศัพท์แต่มีวิธีการใช้ที่ง่ายกว่าคำราชาศัพท์เพราะเป็นคำที่ใช้พูดได้โดยทั่วไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น